تو چشماتو که میبندی به عشقت ماه می تابه

تو نقش قالی ِ عمرم تو رجّ اول کاری

گره خوردی به احساسم به تارو پودم انگاری

شبیه حکم آزادی واسه محکومه به مرگی

دلیله سبزی دشتی تو مثله ساقه و برگی

شکست آیینه ی عشقم  تو تو هر تیکه محبوسی

نه غمناکی نه دلگیری نه حتی شکله کابوسی

تو چشمات نقطه ی اوجه واسه پرواز احساسم

کنارت میگذره آروم همه روزای حساسم

تو وقتی پیشمی انگار همه تنهاییا خوابن

بذار آروم بگم با تو بمون تا انتها با من

منی که آخرین برگ از یه پاییز پراز غصه م

اگه این برگو برداری تو دستات میشکنه بغضم

میشم شیشه تو سنگم باش وبشکن با تو باکی نیست

تو که هستی دیگه ترسی ازین بن بست خاکی نیست